Ton de Rooij is lid van groep L en een van de experts binnen de Academy van The New Builders. Mensenwerk in technische bedrijven is zijn werk, met een lange achtergrond binnen bouwbedrijven. Ton was een van de deelnemers aan de Zoom-bijeenkomsten vorige week en hij raakte ons met een opmerking over een ‘dichtslaande garagedeur’, een gevoel wat anderen misschien ook herkennen maar nog niet bespreken. Hij deelt op verzoek zijn verhaal ter inspiratie.

Hallo, ik ben Ton de Rooij, ik woon in het mooie Brabantse Liempde en werk vanuit Veghel met mijn bedrijf Rootonde. Ik ben al een aantal jaren lid van The New Builders en ik participeer sinds de start van de Academy in de opzet daarvan.

Mijn werk in de bouw is ‘mensenwerk’. Beter gezegd: ik ondersteun mensen in hun ontwikkeling, zowel in het persoonlijke vlak als in hun functioneren binnen technische bedrijven. Mijn verleden ligt binnen bouwbedrijven. Van 1985 tot 2013 heb ik in meerdere bouwbedrijven gewerkt, veelal aan grotere en uitdagende projecten. Al vrij jong ben ik doorgegroeid naar de rol van Hoofd Productie. Bouwen is me met de paplepel ingegeven, ik ben bijna in de bouwwieg geboren zeg maar. Stond al heel jong met mijn vader samen te ‘klussen’. Hij was timmerman; een echte vakman die ik te jong los moest laten.

Binnen mijn werk heb ik altijd een sterke interesse gehad in wat mensen bezighield om ‘iets moois te maken’. Naast de techniek was ik dan ook vaak (onbewust) bezig om het anderen mogelijk te maken hun werk zo goed mogelijk te kunnen doen. En daarin ontdekte ik dat doorgroeien, teambuilding, samenwerking vooral gebaseerd zijn op goed leiderschap.

“Als je ervoor kunt zorgen dat mensen goed in hun vel zitten dan gaan ze beter presteren”

“Ja, dat klinkt logisch” zul je misschien denken, maar juist de volgorde is van belang! Na 28 jaar was het in 2013 tijd om als zelfstandige aan de slag te gaan. Ik koos er voor me te specialiseren in het begeleiden van anderen maar gooide ‘mijn oude schoenen’ (het was 2013!) ook niet meteen weg. Ik werd gevraagd om bouwprojectmanagement te gaan doen voor bedrijven, aan de zijde van de opdrachtgever. Een mooie start van mijn bedrijf werd daardoor mogelijk.

December 2016 nam ik een nieuw besluit. Met de groei van mijn coaching- en trainingsactiviteiten mocht daar meer ruimte en aandacht voor komen: de start van Rootonde. Wellicht herken je mijn naam daarin maar ook de metafoor van meerdere afslagen en kansen.  In vijf jaar tijd zou ik het projectmanagement verder af gaan bouwen en 100% actief zijn in Rootonde. Maar het ging wat sneller, halverwege 2019 was het al zover. Na een paar mooie jaren was er een goede buffer en ik kon extra investeren in wat ik echt graag wilde met Rootonde. En inmiddels was ook myUpdate erbij gekomen als activiteit en was Big Five for Life op komst. Gaan dus!

Begin dit jaar klaar om vol naar buiten te treden; het voelt zelfs niet meer als werken. En toen kwam Corona langs. Net terug van een korte carnavalsvakantie viel de ene na de andere afspraak weg uit mijn agenda. In een paar dagen tijd was die agenda bijna leeg geveegd.

“Alsof iemand de garagedeur vol in mijn gezicht klapte”

Nou rijd ik ook graag motor en daar voelde ik een metafoor ontstaan. Het was alsof ik een lange reis had voorbereid. Extra onderhoud, nieuwe banden gemonteerd, geïnvesteerd in nieuwe apparatuur en onderdelen, extra bagage en reserveonderdelen mee, ruchtbaarheid gegeven aan de reis, alles goed afgestemd. Dan is de grote dag daar, motor gestart, nog ff een check, warmdraaien, uitzwaaien en dan het gas erop. En toen? Toen knalde Corona met alle geweld de garagedeur recht in mijn gezicht. Au! Dizyy, blauwe plekken, machteloos gevoel, boos, teleurgesteld. De hele riedel kwam langs. En nu?

“Er is altijd een achterdeur; kijk wat er wel kan”

Na een paar verwarrende dagen (moet ik ander werk oppakken?) was ik aan het zoeken naar ‘de achterdeur’. Nee, daar past mijn motor niet doorheen, dat wordt omkleden en wandelen. Tempo tandje lager, andere outfit, kijken wat er dan te zien is. Minder leuk (alhoewel ik op zich graag wandel) maar het is even niet anders. De werkelijkheid aanvechten kost heel veel energie die je niks oplevert. Meebewegen als een zeeschildpad is dan een mooie metafoor. (Die houdt zich rustig tegen de stroom in en zwemt met de stroom mee).

En dus begon een periode van ‘geen opbrengsten’, als je aan financiën denkt tenminste. Want ik ging, misschien een beetje anticyclisch, ‘opbrengst-loze’ dingen doen: gratis online-coaching aanbieden, gratis boeken verstrekken ter inspiratie, kijken welke training online gratis zou kunnen. En zorgmedewerkers ondersteunen in hun werk als vangnet-coach. Onder het motto: “er zijn er waarschijnlijk veel die het slechter hebben dan ik”. Blijven bouwen dus maar op een andere manier. Bouwen voor de lange termijn voor Rootonde, voor de korte termijn voor anderen. En tegelijk een stukje ‘achterstallig onderhoud’ oplossen. Je kent dat wel van die dingetjes die blijven liggen tot je een keer tijd hebt. Bovenal blijf POSITIEF en kies voor de LANGE termijn.

“Anderen helpen helpt jou ook”

Ik heb al veel op mijn pad gehad waar ik niet om gevraagd heb. Helemaal niet leuk als het gebeurt maar bijna altijd zie ik er achteraf het nut van in en de positieve kanten. Zo ook hier. We zitten in de fase dat het niet leuk is, vind ik ook nog steeds. Maar er komt een tijd dat we begrijpen waarom dit goed was. Dan kun je denken “ja, hallo maar dan is mijn bedrijf al lang omgevallen”. Dat klopt, dat kan mij ook gebeuren, maar we leven in Nederland dus er zal wel een regeling komen. En mag ik aannemen dat alle bedrijven denken in het hebben van een buffer?

Pas goed op elkaar, zorg dat met elkaar dat je niet ‘omvalt’ en bel mij als je jouw verhaal wilt delen. Ik hoop dat je je gesteund voelt door mijn openhartige verhaal. You’ll never walk alone! En dan is het nu weer tijd om te gaan trainen voor de vierdaagse van Nijmegen, als die doorgaat…..

“De enige zekerheid die er is, is dat zekerheid niet bestaat”