Vroeger als kind mocht ik graag klussen. Dat had ik niet van een vreemde, mijn vader was bouwvakker. Ik weet nog goed dat ik op een dag aan mijn vader vroeg of hij nog wat hout voor me had, omdat ik weer iets wilde maken. “Op dit moment even niet, maar wacht maar tot morgen. Eind van de middag neem ik wel wat mee van de bouwplaats. Er blijft vast wel wat afval over.” Maar ik had geen geduld en kocht van mijn eigen centjes wat planken bij een lokaal hobbycentrum. Toen mijn vader mij inderdaad die middag hout bracht – op het moment dat ik bijna mijn project aan het opleveren was – zag ik in de ogen van mijn vader dat hij het niet helemaal eens was met mijn actie. Er heeft dan ook een stevig gesprek plaatsgevonden.

De afgelopen jaren heb ik met veel New Builders gesproken over duurzaamheid en wat dat met je doet. Ook hoorden we de laatste jaren meerdere sprekers over dit onderwerp.

De eerste spreker die mij destijds enorm raakte was Edwin ter Velde. Hij sprak met veel passie over zijn project Clean 2 Antarctica. Na zijn presentatie hadden we een goed gesprek over het feit dat we er met elkaar maar een zootje van maken, vooral als we kijken naar de alsmaar groter wordende afvalberg. Nadien bleef ik met een vervelend gevoel zitten; Edwin heeft mij wel 10 keer de vraag gesteld: “Wat ga jíj morgen doen?”

Ook Thomas Rau sprak ons toe. Een paar quotes van hem raak ik niet kwijt: “Wij kunnen ontzettend veel bedenken en ontwikkelen, maar bij elke nieuwe innovatie creëren we direct het volgende probleem: afval.” en “Er is er maar eentje die weet wat de aarde nodig heeft en dat is de aarde zelf.”

En Ruud Veltenaar natuurlijk. Geweldig hoe hij met ons sprak over de “Klootzakken Top 10.” Hier werd duidelijk dat we enorm goed zijn in het praten over duurzaamheid, maar als het erop aankomt dan kiezen we toch vaak voor de goedkoopste optie. Met schaamrood op de kaken heb ik zijn presentatie aangehoord.

Na al deze toespraken en gesprekken werd het me steeds duidelijker dat ik geweldig goed kon praten over duurzaamheid. Dat we het in die gesprekken altijd met elkaar eens waren dat we moeten veranderen, dat we een verantwoordelijkheid hebben, etc. Geweldige gesprekken, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik de volgende ochtend op dezelfde manier verder ging als waar ik de dag ervoor gebleven was. Ik veranderde dus niets en ik nam geen verantwoordelijkheid.

Een paar jaar geleden vond ik mijzelf zo ongeloofwaardig worden dat ik met mijzelf in de knoop kwam. Alle producten binnen ons bedrijf die wij zelf ontwikkelen of importeren worden allemaal toegepast bij projecten waar men duurzaamheid hoog in het vaandel heeft. Maar zelf deed ik niets. Ik was daar klaar mee!

En de situatie nu? Binnen ons bedrijf(je) denken en handelen we elke dag over minder afval, hergebruik etc. Nonchalance heeft plaats gemaakt voor keuzes. Het is een proces blijkbaar, net zoals het hele leven een proces is.

Nu, zo’n kleine 35 jaar later, denk ik vaak terug aan dat moment uit mijn jeugd. Mijn vader had duurzaamheid hoog in het vaandel staan. Dat werd toen nog niet zo benoemd maar het was wel zo! De reden om duurzaam te denken was wellicht anders destijds, het had te maken met schaarste. Nu wordt van ons gevraagd om terug te schakelen vanuit een welvaartssituatie. Maar de uitkomst en effectiviteit is gelijk! En de manier van doen eigenlijk ook. Het zit ‘m in puurheid en eenvoud. Het is geen keuze maar een levenshouding. Koop eens een rolletje papieren tape i.p.v. plastic tape. Zo zijn wij ook begonnen. En: wees net als een vader een voorbeeld als New Builder, het zit ‘m niet in de grote verhalen…

Leuk om New Builder te zijn.